อภิวาท, อภิวาทน์ หมายถึง น. การกราบไหว้. (ส., ป.).
ก. แต่งตั้งโดยการทําพิธีรดนํ้า เช่นพิธีขึ้นเสวยราชย์ของพระเจ้าแผ่นดิน.(ส.; ป. อภิเสก).
(ราชา) ก. แต่งงาน.
[อะพิสมโพด, สําโพทิ] น. ความตรัสรู้เองด้วยพระปัญญาอันยิ่งหมายเฉพาะการตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้า. (ป.).
[อะพิสมโพด, สําโพทิ] น. ความตรัสรู้เองด้วยพระปัญญาอันยิ่งหมายเฉพาะการตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้า. (ป.).
[อะพิสะไหฺม] น. ความตรัสรู้, ความบรรลุ, การถึง, ใช้ในคําว่าธรรมาภิสมัย. (ป., ส.).
[อะพิสะมาจาน] น. มารยาทอันดี, ความประพฤติอันดี. (ป., ส.).
[อะพิสำโพทิยาน] น. ญาณคือความตรัสรู้เองด้วยพระปัญญาอันยิ่งหมายเฉพาะการตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้า.